Zweden Thu Mar 17 22:09:50 2011 Ik ben weer terug, uit het hoge noorden. Beelden van een mooie natuur, ongerepte verten, mooie dieren, een deken van witte zachtheid die de aarde bedekt. Ik voel heimwee nu en een beetje verdriet, ik heb de hemel achtergelaten om terug te keren naar de hel van het consumeren, naar de cultuur van leegte, van vage beloften en lege woorden. Naar het leven van de gemaakte vriendelijkheid, naar de slavernij van het presteren, het dagelijkse gevecht van leegzuigen, naar de kille en lege en onpersoonlijke huizen met gesloten gordijn, zittend te kijken naar een glazenkast, een kakofonie van woorden en meningen die je geest verontreinigen. De wereld waar geen plaats meer is voor de huismus, het roodborstje en de kerk uilen. Neen, je zou van minder depressief worden. Er is geen ruimte meer om te leven er is geen duisternis meer om te dromen en er is geen stilte meer om te zweven. Ginder was ik een ander mens, ik kwam thuis in de ongereptheid van leven, respect en gevoeligheid. Ik had ogen tekort om al wat ik zag in me op te kunnen nemen en te sturen langs de snelwegen van zenuwen naar mijn hersens en het daar op te slaan zodat ik het later nog eens kon terug halen en kijken naar de schoonheid van de schepping. Ik ben geen mens om hier te leven, als kind voelde ik me hier al niet goed en het is nooit gebeterd, de zucht naar oneindigheid, naar groen, naar de geur van wilde bloemen en een groene bomen lopen op een tapijt van dunne naalden die je stappen dempen om de bewoners van het woud niet te doen schrikken. De machtig mooie eland die zo uit je hand komt eten en met een zachte lippen het brood uit je handpalm neemt. Een dier met respect voor een vreemde die hem normaal naar het leven staat, het kijkt je aan met grote ogen en snuffelt aan je handen, ik werd klein. De stilte die als muziek in mijn oren klonk met af en toe het gezang van de wind en de adelaar het geroep in de verte van wolf die nooit zag. Van de grote sneeuwuil traag klapwiekend over de vlakte van de sneeuw kwam aangezeild en zich zacht liet vallen in de den. De Linx die op zoek is naar wat voedsel, sluipend van boom naar de boom met gespitste oren, schichtig rond kijkend de neus steeds in de lucht op zoek naar vreemde geuren en gevaar. De avonden achter de warme kachel met een kop dampende thee en een goed boek onbevreesd geen angst geen gevoel dat er iets kan gebeuren, iets wat ik hier niet ken want in deze jungle schuilt het gevaar achter elke hoek, het gevaar dat komt van je eigen soortgenoten. In dromen 's nachts op mijn sneeuwscooter op zoek naar mooie beelden met een hart dat klopt van liefde, van liefde voor dit gebied voor deze eindeloos mooie natuur voor deze schepping heel respectvol en vol warmte. Het afscheid was zwaar alsof ik terug ging om te sterven in een wereld die niet de mijne is, hunkerend naar daar, naar het land van de maretak het land van de beer het land van de Linx, het land van de adelaar en de eland en het rendier. Ik moet daar geboren zijn en ontvoerd om als slaaf te fungeren in een maatschappij geregeerd door geld , waar liefde valsheid is en beloftes holle woorden. Ik ga ooit terug naar daar waar mijn hart is mijn toekomst mijn leven in stilte in eenheid in de respect met wat de echte wereld is, ik zal dit hier niet missen neen, als ik ga zal het een verlossing zijn, mijn schuld heb ik afgelost. Het wordt tijd dat ik die ketens van beperkte vrijheid afgooi en ik vrij in de natuur kan dwalen tot de einder en ik die grens mag oversteken met een lach van geluk op de lippen met stralende ogen een lege geest, een rustig hart en een gereinigde ziel. Ginder hoef ik voor niets te vluchten, ginder hoef ik niets te bewijzen ,ginder ben ik een van hen en draai mee in een wereld van hemelse schoonheid aanvaarding en respect., Ginder is thuis, daar waar het noorderlicht de hemel verlicht als de mooiste kerstboom en het feest compleet is met een verschijnsel waar je nooit genoeg van hebt. Ginder waar ik geen verdriet meer heb waar ik leef op een snelheid van kabbelend water, waar ik eet wat de natuur me geeft waar ik drink van het reine water , waar ik zwerf tussen vriendelijke bomen, waar de dieren me niet aankijken als een vreemde en me aanvaarden om wie ik ben met al mijn graven en al mijn gebreken. Waar geen woorden nodig zijn om te zeggen hoe mooi het is. Dit is mijn thuis en dit is mijn leven.
| |
Link naar dit blog bericht: | |
| Reacties Er zijn nog geen reacties op dit blog bericht. | |
| Reageer op dit bericht | |
Je moet ingelogd zijn om te reageren op dit bericht. Gelieve in te loggen of een account aan te maken om een reactie te plaatsen. | |
Aantal bezoekers op dit blogbericht sedert Thursday 17 March 2011: 3 |
 |