myczes's blog | |||
Link naar deze blog: | |||
| Recentste blog berichten Blog bericht 1 tot 3 van 3 blog berichten. Boodschap Thu Sep 15 21:26:58 2011 Dit is een boodschap voor de mannen , voor alle mannen maar eigenlijk speciaal gericht aan mannen , die heel onrespectvol omgaan met hun vrouwen en met vrouwen in het algemeen . Heb gisteren een heel lang respect gehad met een heel intelligente en heel mooie vrouw , alleen haar verhaal was minder . Ze heeft een gezin met drie kinderen , waarvan één gehandicapt is , rijk is ze niet en komt maar net rond , maar ze is heel fier en heeft eindeloos veel moed en heeft in haar eentje haar gezinnetje gered en haar kinderen opgevoed en al gegeven wat ze nodig hadden . Haar man heeft haar laten zitten met een berg schulden en had haar ook laten opnemen in de psychiatrie , omdat hij haar ervan beschuldigde dat ze verantwoordelijk was voor de handicap van haar kind , door haar losbandige manier van leven , waarvan later bleek dat het leugens waren . Hoe laag kan je zinken , dat je, je gezin en je vrouw in de steek laat met alle ellende en je gaat gedragen als een pauw met grote veren je pik achterna loopt en jaagt op alles wat een rok draagt . Het type van man dat vrouwen als slaafje ziet , als seksobject als iets dat te pas en te onpas bij het afval mag gezet worden . Ken ze deze soort en erg genoeg moet ik vaststellen dat ze nogal talrijk zijn . Altijd wat anders en nog nooit genoeg . Heb ze heel dikwijls bezig gezien , weg van hun vrouw en kinderen , waar ze nooit de moeite hebben voor opgebracht om hun partner echt goed te leren kennen , een thuis zochten waar ze de was en de plas deden voor hun en voor de rest overal zaten , behalve thuis waar ze na hun job hoorden te zitten , te helpen en vooral hun verantwoordelijkheid moesten opnemen . Heb ze bezig gezien in kroegen en op bals , de macho uithangen en vrouwen heel der verhalen voorhouden en maar met één doel , scoren , zielig met witte kousen en vingernagels zo zwart als de nacht en hun ondergoed dat ze al veertien dagen aanhebben , je ruikt ze van meters ver , ze zijn terug op zoek naar een slaafje voor de was en de plas en het spelletje begint van voor af aan . En dan de helden die hun vrouw af en toe in elkaar slaan , zonder reden , gewoon omdat ze Neanderthalers zijn en wel spieren hebben maar geen geestelijk vermogen , krijg ze regelmatig over de vloer hier , want wij vangen die vrouwen op . Een hoopje ellende , bont en blauw en heel dikwijls voor niets en meestal heel zachte vrouwen en mooie , meestal beseffen ze niet wat een rijkdom ze thuis hebben zitten en schatten van kinderen , die je dan met angstige ogen bekijken en je ziet ze denken , opletten het is een man . Schaam me dikwijls als man . Zeg niet dat alle mannen zo zijn , zeer zeker niet . Maar kan dit niet vatten . Het wordt tijd dat vrouwen de macht in deze wereld overnemen , omdat zij de dragers van de sleutel zijn , een sleutel naar meer liefde en vrede , een sleutel naar geluk en geen geweld . Al eeuwen zijn de mannen die de lakens uitdelen en al eeuwen verprutsen ze het , thuis , in de politiek , in bedrijven en kan zo nog even doorgaan . Heb een grondige hekel aan volkeren en godsdiensten , die de vrouw onderdrukken . Ze hebben angst van de vrouw omdat ze weten dat ze veelsterker zijn en het enige wezen is dat twee geslachten het leven kunnen schenken en meestal veel intelligenter zijn , daar hebben ze problemen mee . Het wordt tijd dat er veel meer respect komt voor vrouwen , want geen man kan zonder . Ik ook niet , maar kan er niet aan beginnen en dat is een ander verhaal. Meer...
Doodservaring Thu Sep 15 21:26:10 2011 Het was een vreemde avond gisteren na de vergadering . Iemand had het idee opgevat om te praten over de dood , eigenlijk praten was het niet , meer fantaseren . Blijkbaar heeft iedereen of toch heel veel mensen angst van de dood , volgens hen is het dan voorgoed voorbij . Zat naar hun argumenten te luisteren en hun filosofie over dit onderwerp en het hield hen bezig , mensen in de piek van hun leven , die zich afvragen hoe het zou zijn , na dit leven . Moeten we angst hebben om te sterven , de angst komt vooral voort omdat er niets of toch weinig over geweten is . Op het moment dat ik zegde dat ze zich geen zorgen hoefden te maken , werd het stil en ze keken me allen belangstellend aan .†Kun jij daar van meespreken†, was de vraag , keek rond en zei “ja “ , iedereen keek naar iedereen en je zag ze denken , die man is gek , maar ik ben niet gek , ik weet waarover ik praat . Ben in 2007 , februari , half twee ’s nachts in Duitsland , het slachtoffer geweest van een brutale overval en ben zo hard toegetakeld dat ik een doodservaring heb gehad , ze heeft maar elf seconden geduurd , maar toch heeft het een blijvende impact gehad op mijn verder leven en vooral de manier van leven . Heb een jaar revalidatie gehad en tijdens die revalidatie in Duitsland , moest ik op een dag bij een professor komen , die specifiek over dit onderwerp wilde praten . Hij stelde me gerust en zei me dat ik gewoon moest vertellen wat ik gezien of gehoord heb , gedurende die elf seconden , die op dat moment een eeuwigheid leek te duren . Keek naar hem en dacht bij mezelf , als ik dat doe , verklaard hij me gek . Hij had mijn stilzwijgen verwacht en stelde me gerust door te zeggen dat ik me niet moest schamen , want dat hij al veel vreemde verhalen had gehoord . Wie dit leest zal me misschien gek verklaren , maar ik heb met dat gebeurde moment lang en vol ongeloof in conflict gelegen met mezelf en dacht echt soms dat ik gek was , maar ben het niet . Het is niet iets dat je tegen iedereen vertelt , sta al te boek als zonderling , omdat ik een apart leven leid als gevolg van een apart verleden , waar weinigen iets van weten . Heb mijn verhaal gedaan tegen de professor , hij zat te knikken , precies of hij was erbij geweest . Het was ook een heel vreemde ervaring , want je treed uit je lichaam en zweeft boven je eigen lichaam en ziet ze bezig met reanimatie , je hebt op dat moment een heel sterk en liefdevol gevoel van vrede en verlossing , je voelt je bevrijd van alles wat er op je schouders lag en je zweeft rond in een gewichtloze ruimte en het spreekwoordelijke witte licht is er ook , het komt vanuit de verte , heel zacht en uitnodigend wit licht , dat zachtjes dichterbij komt , zoals een trein die vanuit de verte , zachtjes het station nadert en mensen opslokt en hen meeneemt naar diverse bestemmingen . Heel uitnodigend en vredevol en je laat het komen zonder angst , steeds dichter en je bent er klaar voor om opgeslokt te worden en naar diverse bestemmingen gebracht te worden . En plots word alles duister en na twee weken van diepe coma ben je terug op de plaats die je verlaten had , heel even bewust voor ik herviel en vier maanden mijn geheugen volledig ben kwijt geweest en niet meer wist wie ik was , hoe mijn naam was en waar ik woonde , wat ik deed en hoe mijn moeders naam was . En hoe plots mijn geheugen verdween , hoe plots is het na vier maanden teruggekomen , op een ochtend bij de muziek van Queen , “Bohemian Rapsody†, muziek waar ik een mooie herinnering aan overhield in de tijd dat we nog jong en wild waren . Achteraf heeft de professor mij vertelt , dat ik de vierhonderdste patiënt was , die hij dezelfde vragen had gesteld en ze hadden allemaal hetzelfde verhaal . Dat doet je nadenken over het leven en ook al geloof ik enkel wat ik zie , niet meer en niet minder , maar soms tijdens stille momenten waar ik verdwijn in mijmeringen , denk je soms dat het na dit leven niet gedaan is , er is iets , wat weet ik ook niet en van toen af heb ik geen angst meer van de dood , die ik ervaren heb als verlossing voor de hardheid van het bestaan en vanaf toen is mijn levensvisie helemaal verandert , ben nog zachter geworden en vertedert door alle leven , mensen , planten en dieren en ben bewust geworden dat de zucht naar geld , mensen blind maakt voor de schoonheid van het leven , dat eigenlijk heel simpel is , zoals iemand graag zien , ook heel simpel is , zolang je niet vergiftigd wordt met statussymbolen en dollartekens , want dat is het begin van het einde . Meer...
Zweden Thu Mar 17 22:09:50 2011 Ik ben weer terug, uit het hoge noorden. Beelden van een mooie natuur, ongerepte verten, mooie dieren, een deken van witte zachtheid die de aarde bedekt. Ik voel heimwee nu en een beetje verdriet, ik heb de hemel achtergelaten om terug te keren naar de hel van het consumeren, naar de cultuur van leegte, van vage beloften en lege woorden. Naar het leven van de gemaakte vriendelijkheid, naar de slavernij van het presteren, het dagelijkse gevecht van leegzuigen, naar de kille en lege en onpersoonlijke huizen met gesloten gordijn, zittend te kijken naar een glazenkast, een kakofonie van woorden en meningen die je geest verontreinigen. De wereld waar geen plaats meer is voor de huismus, het roodborstje en de kerk uilen. Neen, je zou van minder depressief worden. Er is geen ruimte meer om te leven er is geen duisternis meer om te dromen en er is geen stilte meer om te zweven. Ginder was ik een ander mens, ik kwam thuis in de ongereptheid van leven, respect en gevoeligheid. Ik had ogen tekort om al wat ik zag in me op te kunnen nemen en te sturen langs de snelwegen van zenuwen naar mijn hersens en het daar op te slaan zodat ik het later nog eens kon terug halen en kijken naar de schoonheid van de schepping. Ik ben geen mens om hier te leven, als kind voelde ik me hier al niet goed en het is nooit gebeterd, de zucht naar oneindigheid, naar groen, naar de geur van wilde bloemen en een groene bomen lopen op een tapijt van dunne naalden die je stappen dempen om de bewoners van het woud niet te doen schrikken. De machtig mooie eland die zo uit je hand komt eten en met een zachte lippen het brood uit je handpalm neemt. Een dier met respect voor een vreemde die hem normaal naar het leven staat, het kijkt je aan met grote ogen en snuffelt aan je handen, ik werd klein. De stilte die als muziek in mijn oren klonk met af en toe het gezang van de wind en de adelaar het geroep in de verte van wolf die nooit zag. Van de grote sneeuwuil traag klapwiekend over de vlakte van de sneeuw kwam aangezeild en zich zacht liet vallen in de den. De Linx die op zoek is naar wat voedsel, sluipend van boom naar de boom met gespitste oren, schichtig rond kijkend de neus steeds in de lucht op zoek naar vreemde geuren en gevaar. De avonden achter de warme kachel met een kop dampende thee en een goed boek onbevreesd geen angst geen gevoel dat er iets kan gebeuren, iets wat ik hier niet ken want in deze jungle schuilt het gevaar achter elke hoek, het gevaar dat komt van je eigen soortgenoten. In dromen 's nachts op mijn sneeuwscooter op zoek naar mooie beelden met een hart dat klopt van liefde, van liefde voor dit gebied voor deze eindeloos mooie natuur voor deze schepping heel respectvol en vol warmte. Het afscheid was zwaar alsof ik terug ging om te sterven in een wereld die niet de mijne is, hunkerend naar daar, naar het land van de maretak het land van de beer het land van de Linx, het land van de adelaar en de eland en het rendier. Ik moet daar geboren zijn en ontvoerd om als slaaf te fungeren in een maatschappij geregeerd door geld , waar liefde valsheid is en beloftes holle woorden. Ik ga ooit terug naar daar waar mijn hart is mijn toekomst mijn leven in stilte in eenheid in de respect met wat de echte wereld is, ik zal dit hier niet missen neen, als ik ga zal het een verlossing zijn, mijn schuld heb ik afgelost. Het wordt tijd dat ik die ketens van beperkte vrijheid afgooi en ik vrij in de natuur kan dwalen tot de einder en ik die grens mag oversteken met een lach van geluk op de lippen met stralende ogen een lege geest, een rustig hart en een gereinigde ziel. Ginder hoef ik voor niets te vluchten, ginder hoef ik niets te bewijzen ,ginder ben ik een van hen en draai mee in een wereld van hemelse schoonheid aanvaarding en respect., Ginder is thuis, daar waar het noorderlicht de hemel verlicht als de mooiste kerstboom en het feest compleet is met een verschijnsel waar je nooit genoeg van hebt. Ginder waar ik geen verdriet meer heb waar ik leef op een snelheid van kabbelend water, waar ik eet wat de natuur me geeft waar ik drink van het reine water , waar ik zwerf tussen vriendelijke bomen, waar de dieren me niet aankijken als een vreemde en me aanvaarden om wie ik ben met al mijn graven en al mijn gebreken. Waar geen woorden nodig zijn om te zeggen hoe mooi het is. Dit is mijn thuis en dit is mijn leven. Meer...
| |||
Aantal bezoekers op dit blog sedert Sunday 13 March 2011: 103 |
 |